‘Kan ik jullie helpen?’ vraagt de eigenaar van de Zorgboerderij
We staan aan de rand van het erf voor een gesloten hek. Volgens de uitgeprinte wandelroute kunnen we hier wat drinken, dus vragen we of we een kop koffie kunnen kopen.
Het is niet de eerste keer dat Zus en ik tijdens een wandeling aanleggen op een plek die niet voor de hand ligt. Waar je fietsend of met de auto nogal snel aan voorbij gaat om bij het eerstvolgende terras te stoppen, bezoek je al wandelend sneller een bijzondere plaats.
Kop koffie
Soms is een gesloten poort echt gesloten. Onder het motto ‘nee heb je – ja kan je krijgen’ vragen we het dan even na. En meestal wordt de kop koffie of thee wel gewoon geserveerd. Zo ook bij deze zorgboerderij. De poort bleek gesloten omdat de bediening defect was – de koffie wordt aan ons geserveerd in de kantine, onder het genot van een mooi gesprek met de eigenaar.
‘En nou witte gullie alles van ons, maar wie bende gullie eigenlijk?’ krijgen we bij de tweede kop koffie te horen. Nadat we verteld hebben uit welk Brabants Boerengezin wij komen, nodigt de boer ons uit voor een rondleiding op de zorgboerderij.
We nemen een kijkje in de activiteitenkas, bij de boerderijdieren, in de woonkamer en in de keuken waar de gezamenlijke middagmaaltijd voor de cliënten wordt gekookt.
En zo duurt een eenvoudige ochtendwandeling zomaar ineens een uur langer, en met verrassende inzichten hoe de Nederlandse Zorg ook kan.
Streekproducten
De laatste jaren zijn er steeds meer activiteiten te zien in het buitengebied die gericht zijn op burgers. Naast de zorgplaatsen en toeristische attracties zie je dat ondernemers hun streekproducten te koop aanbieden. In een winkeltje, in een kraampje of een kruiwagen langs de weg.
Wij bewonderen en laten ons steeds weer verwonderen met het aanbod. Zelf gebakken taart of eigenbereid boerderij ijs kan de verleiding niet altijd weerstaan. Aan het einde van een wandeling zijn wij regelmatig een pompoen, een zak appels of een mooie ervaring rijker!
Klik voor de originele column hier
