‘Wist jij dat?’ vraag ik aan Zus, ‘dat er een groot wandelevenement wordt georganiseerd in ons geboortedorp’. Zus vertelt dat ze dat weet, dat het al eens eerder is georganiseerd en dat ze het al eens heeft bezocht. Indrukwekkend!
‘En waarom doen wij daar niet aan mee dan?’ is mijn volgende vraag aan haar. Ze legt uit dat het niet ‘ons’ wandelen is. Het is een estafette wandeling voor een goed doel op een klein parcours, waar veel om heen georganiseerd wordt. Om mee te mogen doen moet je met een team inschrijven. Ik besluit om in september van dat jaar eens een kijkje te gaan nemen.

Enkele weken later spreek ik Vriendin. Ik zie dat ze stuitert als ze me wat gaat vertellen. Automatisch stel ik me gereserveerd op – ik noem het zelfbescherming – en laat me niet te snel meeslepen in haar verhaal. Het blijkt over hetzelfde evenement in mijn geboortedorp te gaan. Ze had gesproken met iemand van die organisatie. ‘Dit moeten wij samen gaan organiseren in ons dorp!’ Na haar enthousiaste verhaal laat ik het even voor wat het is.

Het blijft malen in mijn hoofd. Het gaat om kanker…mijn vader en mijn schoonvader heb ik verloren aan de ziekte. Ook andere mensen in mijn omgeving hebben deze strijd verloren.
Weer andere familieleden en vrienden hebben de strijd wel ‘gewonnen’. Wat een rotziekte eigenlijk….
Ik ga eens googelen op internet en kijk wat filmpjes op YouTube.

Veel blijkt samen te komen uit mijn leven in dit evenement: wandelen – strijden tegen kanker – bezegelen van een 25-jarige vriendschap met Vriendin – iets terug doen voor mijn woonplaats waar ik me welkom voel – gezamenlijk de strijd tegen kanker aangaan – mensen steunen die met deze ziekte in aanraking komen.
Hoe mooi is dit?

Een jaar geleden
Het is vroeg in de ochtend. Ik wandel over de estafettebaan van Veldhoven. Samen met een 60-tal andere wandelaars. In de verte zie ik de zon opkomen aan een heldere hemel. Het is muisstil. Om me heen zie ik alleen brandende kaarsen in lange rijen langs het wandelpad. Elk in een eigen zak – versierd, met een herinnering, een boodschap of alleen een naam er op. Ik ben alleen met mijn gedachten.
Niet lang daarna komt de dagploeg weer tot leven. Het evenementenprogramma van de zondag start op en het wordt weer levendig op het evenemententerrein.

Dit is een stukje van mijn beleving bij de SamenLoop van Veldhoven, die we met de organisatie van SamenLoop voor Hoop Son en Breugel mochten meemaken.

We zijn nu 2 jaar verder
De laatste loodjes zijn in zicht. Volgende week is de finale van de SamenLoop voor Hoop in ons dorp. Ik noem het de finale. De echte SamenLoop in ons dorp is al veel eerder begonnen. Er zijn inmiddels zoveel acties georganiseerd in ons dorp, ik ben al een tijd geleden de tel kwijtgeraakt. Deelnemende wandelteams, basisscholen, bedrijven en andere organisaties laten me steeds weer verbazen met hun creativiteit en hun succes. Dat geeft een warm gevoel.

Het voelt goed, dat Vriendin en ik samen dit avontuur zijn aangegaan.
Inmiddels zijn er veel uurtjes in gaan zitten van een hele grote groep mensen uit ons dorp, en van vrienden en familieleden van buitenaf. Waar ik heel dankbaar voor ben. Samen met hen allen kijk ik uit naar de finale op 4 en 5 juni.
Jij komt toch ook?

Klik voor de originele column hier

Informatie over de SamenLoop voor Hoop: www.samenloopvoorhoop.nl/sonenbreugel
Like de Facebook pagina om alle nieuwtjes te volgen:
www.facebook.com/SamenLoopvoorHoopSonenBreugel

De kosten van de organisatie zijn geheel gesponsord door bedrijven.
De opbrengsten van de acties van deelnemers en de overige donaties gaan volledig naar KWF Kankerbestrijding en Inloophuis de Eik in Eindhoven.